Efsane 2004-2005 şampiyonluğu çok etkilemişti beni. Henry,Pires,Ljungberg,Parlour,Vieira ve diğerleriyle Premier Lig'e damgalarını vurmuşlardı. O kadroyu meydana getiren adam yani Arsene Wenger her zaman en özel parçası olacak benim Arsenal sempatimin ancak saha içindeki ruh,kabiliyet ve karizma Thierry Henry'di.
Asık suratıyla yaşadığı gol sevinçlerinde adeta gizli kalmış bir öfkeyi,kırgınlığı dışa vuruyor,sahada görevini yaptığını,bunun büyütmeye değecek bir şey olmadığını,golün golcünün görevi , sevincinse taraftara ait olduğunu hissettiriyordu. Belki tam da herkes coşarken o sakin ve sessiz kalarak gösteriyordu zihninde yaşattıklarını. Hiç sevinmemiş gibi değildi bence, çok da seviniyordu ama gol onun için bir şeylere cevaptı adeta.
Söz gelimi ben de çok sevdiğim beşiktaş'ın çok sevindiğim bir golün de sevinçten çok öfke ve kırgınlığımı dışa vurabilmiştim.2007 yılında bir FB-Beşiktaş kupa rövanşında Nobre'nin tur getiren golü benim için hayata atılmıştı. Beni terkeden sevgiliye,memnun olunmayan hayat düzenine, unutulmaya, sevilmemeye ve brlki aslında hiç sevilmemiş olmaya...
Ve bu haftabaşında Henry 2007'de ayrıldığı evine geri döndü ve golsüz bitip,rövanşa,Leeds'e kalması muhtemel olan maçı, oyuna girdikten dakikalar sonra attığı golle takımına getirdi.
Henry kendi için, bizler için döndü ve dönüşler konusunda yıkılan inancımızı diriltti,umut verdi...Döndü ve kendi için,bizler için hayata,unutulmaya,ayrılık ızdırabına bir gol attı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder